"UNTIL I MET YOU" Rozdział X "Wal się!"

-Co robisz?-zapytała Jasmine opierając się o futrynę.
-Mogłabyś stąd iść?
-A niby czemu? Przecież nic nie robię-odparła. Wstałem, podrapałem się po głowie i podszedłem do niej.
-Teraz ładnie Cię o to proszę, ale zaraz stracę cierpliwość i skończy się dobry czas dla Ciebie.
-Oh na prawdę? To takie straszne.
-Wyjdź stąd do cholery!-wypchnąłem ją za drzwi po czym z hukiem je zatrzasnąłem.
-Justin otwórz!-waliła pięściami w drzwi.
-Zapomnij!-rzuciłem ściągając koszulkę (i tutaj zaczęłam piszczeć nie wiem czemu). Chciałem wziąć prysznic ale walizki z ubraniami miałem na dole. Musiałem zejść po nie do kuchni.
-Czemu Ty się tak nagle zmieniłeś?-zapytała chamsko.
-Widocznie miałem powód. Dla kogoś takiego jak Ty nie będę znowu marnował sobie życia-zbiegłem po schodach, wziąłem potrzebne mi rzeczy i skierowałem się do łazienki.

*Z PERSPEKTYWY JASMINE*

Usiadłam na skraju łóżka Biebera, podpierając rękoma głowę. Nagle zaciekawiło mnie pewne zdjęcie na pulpicie jego lap-topa. Wstałam i bez zastanowienia zasiadłam przed nim. Otwarte było też okno MSN(czyt: mesendżera). Kliknęłam więc i przeczytałam pewną ciekawą wiadomość od nijakiej Jumi:

"Mam nadzieję, że jeszcze jesteś w stanie opanować się i nie doszło do niczego między Tobą, a tą całą jędzowatą Jasmine".

 O! Ktoś tu będzie miał problemy-pomyślałam i zaczęłam wystukiwać te oto słowa do Jumi:

"Właśnie już to zrobiłem. Ona jest przecież boska. Z Tobą nie mógłbym sobie pozwolić na takie igraszki. Jasmine nieziemsko krzyczy kiedy jest jej dobrze. Ty nigdy nie będziesz taka jak ona."

Z dumą odeszłam od urządzenia i zbiegłam na dół do kuchni. Uśmiechałam się pod nosem gryząc banana. Po schodach zszedł Justin.

*Z PERSPEKTYWY JUSTINA*

Niech się udławi tym cholernym bananem. W ogóle kto pozwolił jej tutaj być?-pomyślałem posyłając jej przy tym znaczące spojrzenie. Miałem ochotę podejść i wetknąć jej tego banana w tą sztuczną twarz. Otworzyłem lodówkę i wyciągnąłem z niej parówkę. Oparłem się o blat przy którym stała JV i z siłą przeżuwając odgryziony kawałek pomyślałem: A co mi tam!-i wsadziłem jej banana do ust.

-Justin! Chcesz, żebym się zakrztusiła?-krzyknęła wypluwając całą zawartość owoca z ust.

Jako że nic tu po mnie udałem się do swojego pokoju dreptając po schodach jak pingwin. Przeżuwając nadal ostatni kęs parówki usiadłem przed komputerem i przeczytałem dziwną wiadomość od Jumi:

"Myślałam, że jesteś inny! Ale nie! Następny drań, który nie potrafi dotrzymać zwykłej obietnicy. Skoro tak Ci z nią dobrze to może bądź z nią i omijaj mnie szerokim łukiem sukinsynu!"

Moja mina po przeczytaniu tych szokująco dziwnych i niezręcznych słów była mniej więcej taka "O.O" czyli krótką mówiąc bezcenna. Myszką przesuwając wiadomości do góry, natknąłem się na wiadomość, którą pewnie i to na 100% napisała bezczelna Jasmine. No to się teraz suka nie pozbiera-pomyślałem zamykając lap-topa. Zszedłem do kuchni i zobaczyłem zadowoloną minę Villegaski.

-Czy Ty wiesz co zrobiłaś? Jak mogłem się zgodzić na trasę koncertową z Tobą? No ale to nie ja się zgodziłem tylko Scooter. No tak romans z Twoją agentką musiał jakoś zaowocować tylko szkoda, że tak źle-stanąłem przy niej i przystawiłem do jej gardła nóż w którym odbijała się moja twarz.

-Jeszcze raz coś zrobisz to pożałujesz suko! To moje życie i w nim nie ma dla Ciebie miejsca! Pogódź się z tym wreszcie, a jak nie to o spokojnym życiu możesz tylko pomarzyć!-warknąłem i puściłem ją odkładając nóż na miejsce. Napisałem do Scootera, że nie chcę tu być i nie zagram tu koncertu. Wyjaśniłem, że jak najszybciej muszę być przy Jumi i nie interesują mnie fanki. Uległ moim namowom i zabrałem sprzed nosa Jasmine swoje walizki posyłając jej ostatnie złowrogie spojrzenie i wybiegłem z domu wsiadając w pospiechu do limuzyny.

-Jadę do Ciebie Jumi-zadzwoniłem do niej i nagrałem się na pocztę głosową, bo telefon miała wyłączony.

*Z PERSPEKTYWY JUMI*

Kilkanaście razy odtwarzałam wiadomość, którą zostawił Justin. Za każdym razem kiedy naciskałam na przycisk który miał ją uruchomić miałam łzy w oczach. Kocham go i to bardzo. Nie widzę świata poza nim, ale on tego nie rozumie. Chcę tylko przytulic się do niego i zapytać DLACZEGO?! Może to tylko zwykłe nieporozumienie, które da się wyjaśnić w racjonalny sposób. Chodziłam po parku patrząc jak delikatnie spadają płatki śniegu. Tyle ile ich spadło, to właśnie liczba uderzeń serca, którymi darzę Justina. To łzy bólu. Przystanęłam na chwilę i zobaczyłam w oddali postać. Sposób poruszania się tej osoby był mi bardzo dobrze znany i nawet rysy twarzy mogłam rozpoznać z kilku metrów...

Hej! Co u Was? :) Mnie męczy uporczywy katar i kilka innych rzeczy...żal po prostu żal i tyle! Chętnie zabiłabym kilka osób, ale nie w opowiadaniu, a w życiu codziennym. Widzę tą krew która sika po ścianach, ahhh...okay. Obudź się Daria! Mam nadzieję, że się podobało xD